Τότε έζη ακόμη ο σοφός Φίλιππος Ιωάννου, ο Κουμανούδης και άλλοι άνδρες χρηστοί. Ο αείμνηστος Φίλιππος, μη έχων εξωτερικά χαρίσματα, δεν είλκυε τους ακροατάς. Αλλά την ημέραν του τελευταίου μαθήματος, μεσούντος του Μαΐου, η αίθουσα της Νομικής, όπου εδίδασκεν, εγέμιζεν από φοιτητάς. Υπέγραφεν εις όλους την απόδειξιν της ακροάσεως, αλλά τους υποχρέωνε να προσθέσουν εις το κείμενον «ηκροάσθη,ως αυτός λέγει».

Γενικήν ινδουλγέντσιαν και άφεσιν αμαρτιών εις όλους ανεξαιρέτως εχορήγει ο μακαρίτης γερο-Κοτζιάς. Ο Ψαριανός φιλόσοφος, ως εκαλείτο συνήθως από τους πατριώτας του, ήτο καθηγητής της ιστορίας της φιλοσοφίας. Ενώ καθ’ όλον το έτος δεν είχεν παραπάνω από 25-30 ακροατάς, εις το τελευταίον μάθημα επαρουσιάζοντο τριακόσιοι, και εις όλους υπέγραφε την απόδειξιν ανεπιφυλάκτως. Δύσκολος όμως και αυστηρός εις τα αποδείξεις ήτο ο μακαρίτης Φιντικλής? εάν είχες πέντε απουσίας το έτος εις το κατά Σάββατον φροντιστήριον (ερμηνεία Θουκυδίδου) ηδύναντο να σε αποκλείση.

Κατ’ εκείνον τον χρόνον, εις την δεξιάν πλευράν της προσόψεως, εθριάμβευε πολύ ο Κόντος? η άκρα αίθουσα εγέμιζε, την 21-1 μ.μ., από ακροατάς, όχι μόνον φιλολόγους, αλλ’ εξ όλων των σχολών, τους πλείστους ορθίους ισταμένους. Αλλά και ο μακαρίτης ο Σεμιτέλος, διδάσκων μίαν ώραν ενωρίτερα, εντός της αιθούσης της Νομικής, είχε πλείστους ακροατάς. Συγχρόνως όμως εδίδασκεν εις την γείτονα αίθουσαν ο γέρων Πυλαρινός, με κεραυνώδη φωνήν, όλος χειρονομία και έξαρσις? ήτο καθηγητής της «Φιλοσοφίας της Ιστορίας» ούτος. Οι ακροαταί του, συμπεριλαμβανομένων τριών καλογήρων, δύο γερόντων με γυαλιά, και 5-6 ισοβίων φοιτητών, οποίοι ποτέ δεν έλειψαν, δεν υπερέβησαν ποτέ τους δέκα ή δώδεκα.

Εις εκ των τελευταίων τούτων, των μη διδόντων ποτέ εξετάσεις, ήτο ο «Κυπραίος» καλούμενος, τον οποίον έτυχε να γνωρίσω. Ογκώδης κεφαλή, χωμένη εις παχύν κορμόν με βραχύ ανάστημα, πυκνή γενειάς και κόμη. Άνθρωπος τριακοντούτης, εύθυμος, αφρόντις, και αγαπών τα λογοπαίγνια, έστω και τα αποπνέοντα οσμήν τινα βαναυσότητος.

Ήτο αξιοπερίεργος τύπος, κράμα κυνικού και επικουρείου. Είχεν ιδιαιτέρας ονομασίας, ιδικάς του λέξεις δι’ όλα. Το Αρσάκειον το ωνόμαζεν Αρνάκειον. Το Βαρβάκειον λύκειον–εδώ έτρεπε το ουρανισκόφωνον της παραληγούσης εις οδοντόφωνον, sans facon? υπήρχε δε και καθηγητής της Γαλλικής με παραπλήσιον όνομα. Τα δένδρα, τα κοσμούντα τας οδούς και τας πλατείας της πρωτευούσης, τα ωνόμαζε δενδρείκελα, κατά το ανδρείκελα. Α.Π. 4.301-302