Θα σας απαντήσω μ’ ένα χωρίο από τον Λουκιανό. Αυτό το κείμενο υπήρχε στο βιβλίο του Ελληνικού σχολείου και το θυμάμαι πολύ καλά. Ακούστε λοιπόν «Τοις πλείστοις ουν έδοξε παιδεία μεν και πόνου πολλού και χρόνου μακρού και δαπάνης ου σμικράς και τύχης δείσθαι λαμπρής, τα δε ημέτερα μικρά τε είναι και ταχεί αν τινά την επικουρίαν απαιτείν (…)». Και ο Λουκιανός στη συνέχεια παρουσιάζει την Παιδεία να μιλεί προς το νέο και του λέει τα εξής <<και την ψυχή σοι, όπερ κυριώτατον εστί, κατακοσμήσω πολλοίς και αγαθοίς κοσμήμασι, σωφροσύνη, δικαιοσύνη, ευσεβεία, πραότητι, επιείκεια, συνέσει, καρτερία, τω των καλών έρωτι τη προς τα σεμνότατα ορμή ταύτα γαρ έστιν ο της ψυχής ακήρατος ως αληθώς κόσμος (…).

πρβ Α.Π. 2,463-465 και Αθ. Σακελλάριος, Ελληνική Χρηστομάθεια, 111 & 115 βιβλίο των κατώτερων τάξεων του γυμνασίου που κυκλοφορούσε την εποχή του Παπαδιαμάντη.