Η γριά Στέργαινα, μπορούμε να πούμε, ακολούθησε τα χνάρια της Μπεκιόινας, που ήταν πεθερά της. Είχε κι αυτή μια πικρή ζωή. Αφού έσκασε τον άντρα της, πέθαναν και τα παιδιά της και της απόμεινε μόνο ένας γιος. Όταν γέρασε κι αυτή περνούσε τον καιρό της κάτω απ’ τη μουριά ή στον ήλιο κοιτώντας τους περαστικούς και μιλώντας τους για τα πάθη της. Όπως και της πεθεράς της, το μεγαλύτερο παράπονό της ήταν η νύφη της. Επειδή παντρεύτηκε ο γιος της και δεν είχε όλη του την προσοχή σ’ αυτήν, αυτή ένοιωθε ότι την είχαν εγκαταλείψει. Έτσι, εξηγείται ένα μέρος της κακής διάθεσής της. Είχε γίνει κι αυτή στρίγκλα. Στους περαστικούς έλεγε τα παράπονά της και κακολογούσε τη νύφη της. Στις ερωτήσεις των περαστικών απαντούσε με στιχάκια. Λένε ότι γνώριζε απ’ έξω πάνω από χίλια. Νοιαζόταν κι αυτή μόνο για τον εαυτό της. Ήταν και αρκετά ισχυρογνώμων. Η γριά Στέργαινα έβλεπε τη ζωή με κακομοιριά και δεν είχε τίποτα για το οποίο να χαρεί. Στο τέλος απέμεινε ολομόναχη, ένα κούτσουρο.

Με τις δυο αυτές γριές που μας παρουσίασε ο συγγραφέας θέλει να μας δείξει πόσο άσχημος μπορεί να γίνει κάποιος, όταν σκέπτεται και λυπάται μόνο τον εαυτό του και δεν μένει ικανοποιημένος με τίποτα.

( Βλέπε το διήγημα « Τα δύο κούτσουρα»)