Η γριά Μερκλίνα γεννήθηκε και έζησε σ’ ένα χωριό, χωρίς να γνωρίσει άλλα μέρη. Γνώρισε όμως αρκετές πίκρες. Τώρα προς το τέλος της ζωής της, σκοτώνει την ώρα της καθισμένη έξω από το σπίτι της στον ήλιο ή κάτω απ’ τη μουριά κοιτάζοντας τους περαστικούς και στενάζοντας συνεχώς. Συνομιλούσε με τους περαστικούς εξιστορώντας τους τα πάθη της, που το κυριότερο γι’ αυτήν ήταν η νύφη της. Ήταν βέβαια, κι αυτή πολύπαθη και μόνη. Έβλεπε, όμως, τη ζωή πάντα με κακομοιριά. Παντού έβρισκε το κακό, ακόμη κι εκεί που δεν υπήρχε. Ήταν απ’ εκείνες τις γυναίκες, οι οποίες ποτέ δεν ευχαριστιούνται. Κι αυτό όπως παρατηρεί ο συγγραφέας είναι « το πρώτον αίσθημα, η πρώτη έννοια του κακού, το οποίον έσπειρεν ο διάβολος λίαν πρώιμος εις τον κόσμον». Τούτο το αίσθημα ονομάζεται στριγκλιά. Εκτός από στρίγκλα ήταν και εγωίστρια, γιατί νοιαζόταν μόνο για τον εαυτό της. Δεν τη σκότιζαν τα προβλήματα των αλλονών παρά μόνο τα δικά της. Αντί να σκεφτεί ότι μπορεί και άλλοι να έχουν προβλήματα μεγαλύτερα απ’ τα δικά της, πίστευε ότι τα δικά της είναι πιο σοβαρά και ότι αυτή είναι η πιο δυστυχισμένη. Μόνο για τα προβλήματά της μιλούσε. Ακόμη ζήλευε πολύ, εδικά τη νύφη της. Συνέχεια την κακολογούσε και τη βλαστημούσε λες και της είχε φταίξει σε τίποτα. Τη ζήλευε, γιατί είχε παντρευτεί το γιο της και τώρα ήταν δικός της.

(Βλέπε το διήγημα «Τα δύο κούτσουρα»)