The journals and Letters of 1806 του Nicholas Biddle

 «… αφού διασχίσαμε κάνα- δυο λόφους, φτάσαμε στον παλιό δρόμο που πρέπει να ήταν αυτός του Στενού [των Θερμοπυλών]. Ο δρόμος είναι στενός, όπως όλοι οι παλιοί δρόμοι, αλλά το μέγεθός του δεν δήλωνε κάτι για το Στενό, μιας και δεν είναι μικρότερο από άλλους δρόμους. Πράγματι, η εικόνα του Στενού έχει αλλάξει ολοκληρωτικά. Η θάλασσα έχει υποχωρήσει πάνω από 1,6 χλμ. Και στην πραγματικότητα δεν υπάρχει Στενό. Το ελώδες έδαφος καλλιεργείται πλέον, το νερό έχει εξαφανιστεί από το λόφο, όπως στο Morgarten στην Ελβετία, και η Εύβοια έχει πλησιάσει πολύ κοντά στην ηπειρωτική χώρα. Δύο ώρες μετά τη Μενδενίτσα βρήκαμε ένα ποταμάκι με ζεστό νερό που μας βοήθησε στην εξακρίβωση της θέσης του Στενού. Ένα ποταμάκι που κατεβαίνει από τους λόφους, ενώνεται με άλλα δυο στους πρόποδες, τα οποία αναβλύζουν από το έδαφος, και αφού διασχίζουν το δρόμο, χάνονται. Το νερό είναι σε ανεκτή θερμοκρασία, κάτι περισσότερο από χλιαρό. Λίγο πιο πέρα φαίνεται ο μικρός λόφος πάνω στον οποίο ήταν ο τάφος του Λεωνίδα, και ακόμη πιο πέρα το μεγάλο βουνό που περικλείει τη θεσσαλική κοιλάδα και σχηματίζει την κορυφογραμμή του όρους Οίτη. Το τείχος των Φωκαέων, ο τάφος και η πέτρα του Ηρακλή έχουν εξαφανιστεί, και θα ήταν αβάσιμο να ψάχνω για το μονοπάτι που υπέδειξε στους Πέρσες η εσχάτη προδοσία. Πράγματι, έχουν αλλάξει όλα τόσο πολύ που το μόνο αξιοθέατο των Θερμοπυλών είναι το αξιοσέβαστο συναίσθημα των πράξεων που μαρτυρεί. Αυτές οι αναμνήσεις είναι πράγματι ενδιαφέρουσες. Η ιστορία ίσως να υπερβάλλει όσον αφορά τον αριθμό των Περσών, αλλά η εθελοντική αυτοθυσία των ελεύθερων ανδρών της Ελλάδας εναντίον οποιουδήποτε αριθμού κατακτητών είναι το πιο εντυπωσιακό αξιοθέατο.»