Η
Σαλαμίς! Η Σαλαμίς! Ο ναύτης μας κραυγάζει,
ιστάμενος στην πρώραν του που προχωρεί και
αφρίζει.
Η Σαλαμίς! η Σαλαμίς! Και η Ηχώ φωνάζει
με μιαν φωνή που αδύνατος στον ουρανόν
σφυρίζει.
Προς τι τοιούτον όνομα το αίμα μου ταράζει,
προς τι εις εκείνην την φωνή το βλέμμα μου
δακρύζει,
δεν είναι τάχα και αυτή εις σκόπελλος
μεγάλος,
όπου μουγκρίζων ξεψυχά των θαλασσών ο σάλος;
Και
τα γλαυκά τα κύματα που τώρα ταραγμένα
σκιρτούν και τρέχουν με χαράν δια να την
ασπασθώσι,
προς τι, προς τι, με φαίνονται με δάφνας
εστεμμένα
αντί μ’ αφρόν θαλάσσιον, οπόταν οργισθώσι;
Κι’ όταν μυκώνται με χαράν και τρέχουν
φουσκωμένα
εις τα αρχαίας της ακτάς σκληρώς να
κρημνισθώσι
προς τι, προς τι με φαίνεται σ’ αυτούς τους
μυκηθμούς των
ν’ ακούω ν’ αναφέρωσι τους χρόνους
τους λαμπρούς των;
