Το αγριοπερίστερο είναι το πιο γνωστό είδος από την οικογένεια των περιστεριδέων από το οποίο προέρχονται τα κατοικίδια περιστέρια.

Το άγριο αυτό περιστέρι με το σταχτί χρώμα, τη μαύρη ταινία στην άκρη της ουράς, τις δύο μαύρες ταινίες στις φτερούγες και τις πρασινοπόρφυρες μεταλλικές ανταύγειες στο λαιμό, φτιάχνει μια άτεχνη φωλιά από ξερόκλαδα σε απόκρημνα βράχια κοντά στη θάλασσα, στα ξερονήσια, αλλά και στην ενδοχώρα, ιδιαίτερα στα φαράγγια.

Πετά με ταχύτητα 100 Km/h σε μεγάλα ύψη. Οι διατροφικές του συνήθειες συμπεριλαμβάνουν κυρίως σπόρους, φρούτα, καλαμπόκι, κάμπιες και σκουλήκια. Αποθηκεύει την τροφή του στον πρόλοβο του, ενώ πίνει νερό με τρόπο ασυνήθιστο για πουλιά. Βουτά το ράμφος του στο νερό και ρουφά σιγά σιγά χωρίς να σηκώσει το κεφάλι. Το θηλυκό γεννά δύο άσπρα, ή άλλου απαλού χρώματος αυγά, που επωάζουν και οι δύο γονείς. Οι νεοσσοί τρέφονται με “γάλα περιστεριού” δηλαδή με μια παχύρρευστη ουσία που βγαίνει από τον πρόλοβο των γονέων τους και που για να το πάρουν χώνουν το μαλακό ράμφος τους βαθιά μέσα στο γονεϊκό στόμα.

Το γάλα συμπληρώνεται σιγά σιγά και από άλλη τροφή που φέρνουν οι γονείς.

Οι μικροί νεοσσοί αναπτύσσονται μέσα σε δύο εβδομάδες, ενώ σε ηλικία ενός χρόνου είναι έτοιμα για αναπαραγωγή 3 έως 4 φορές το χρόνο. Ζουν περίπου 12 χρόνια.

Χαρακτηριστικό του αγριοπερίστερου είναι το γουργουρητό που κάνει καθώς φουσκώνει το λαιμό του και αυτό αντιστοιχεί στο κελάηδισμα των άλλων πουλιών. Τον ίδιο ήχο βγάζει και όταν θέλει να κάνει ερωτική επίδειξη. Ειδικά το αρσενικό υποκλίνεται μπροστά στο θηλυκό θέλοντας έτσι να επιδείξει το φτέρωμά του

Άλλοτε ήταν πιο κοινό, αλλά σήμερα εξαιτίας του ανελέητου κυνηγιού έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Βεβαίως εχθροί του είναι και όλα τα αρπακτικά πουλιά, ενώ μοναδικό του όπλο είναι η ταχύτητα στο πέταγμα του.