Ολοι οι πόλεμοι μεταξύ των εθνών, όλες οι εσωτερικές επαναστάσεις του κάθε λαού, έχουν αιτία και κίνητρο την ελευθερία των ανθρώπων από κάποιο τύρανο - ξένο ή ντόπιο- που με τη βία στερεί την προσωπική ελευθερία του κάθε ανθρώπου.
Η προσοπική ελευθερία του κάθε ανθρώπου πρέπει να γίνετε σεβαστή απ' όλους και να μην καταπατήται, αφού είναι και ανθρώπινο δικαίωμα, και μάλιστυα ανεκτίμητο. Παρ' όλα αυτά όμως, ο άνθρωπος δεν μπορεί να έχει την ελευθερία σαν δικαίωμα όπως αυτός πολλές φορές τη θεωρεί, αλλά πρέπει να την περιορίζει σε ορισμένες νομικες και μη αρχές. Δηλαδή η ελευθερία ενός ανθρώπου πρέπει να σταματάει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου.
Στερώντας την ελευθερία ενός ανθρώπου ή ενός λαού δείχνει κανείς όχι μόνο ότι δεν σέβεται και αγαπά την ελευθερία αλλά και πως δεν σέβεται και αγαπά τα ανθρώπινα δικαιώματα, τα δικά του δικαιώματα.
Οπως έχι παρατηρηθεί από τους κοινωνικούς επιστήμονες, οι επιστήμες, η πρόοδος και ο πολιτισμός αναπτύσωνται σε χρόνια που η ειρήνη και η ελευθερία ακμάζουν. Ας πάρουμε για παράδειγμα την Αθήνα στα χρόνια του Περικλή: Οι τέχνες, τα γράμματα και γενικά η πρόοδος, ανθίζουν στην πιο αξιοθαύμαστη μορφή τους. Αναπτύσσονταν μέσα σε ένα δημοκρατικό κράτος που αρχή του ήταν η ελευθερία και η δικαισύνη.
Ομως η ένοια της ελευθερίας είναι πολύ πλατιά και δεν
έχει όρια. Ακριβώς γι' αυτόν το λόγο είναι πολύ δύσκολο να καθορίσει κανείς
την αρχή και το τέλος της.
Πέρσα Τζιμπουκάκη 24/5/1999 Γ2